Protestanten kunnen zich vaak moeilijk verplaatsen in de geloofsbeleving van anderen. Het in vervoering aanraken of kussen van stenen staat ver van hen af. Toch is het nu net het lichamelijke, het fysieke en concrete dat het land Israël bijzonder maakt.
Je kunt dingen op heel verschillende manieren in kaart brengen. Een kaart kan meer zeggen over jouw visie en gedachten dan over de werkelijkheid. Maar dat maakt het niet minder de moeite waard om je erin te verdiepen.
Het land Israël is niet zomaar een land. Het heeft een bijzonder en bewogen verleden. Het is ook heden ‘brandpunt van de wereldgeschiedenis’. En er zijn bijzondere verwachtingen aan verbonden. Het is belangrijk voor Joden, christenen en moslims - maar wel op verschillende manieren.
Een manier om Israël van binnenuit te leren kennen is te luisteren naar levensverhalen van verschillende bewoners. Zij geven stem en kleur aan het land. Er zijn mensen uit alle werelddelen en met alle mogelijke culturele achtergronden. Met elkaar vormen ze een kleurig mozaïek.
‘We ontmoeten God eerder in de tijd dan in de ruimte, eerder in momenten van geloof dan op een stuk grond’, zei A.J. Heschel. Het bewust (mee-) beleven van bijzondere dagen kan verrijkend zijn. Dat geldt niet het minst voor de Sjabbat.
Het checkpoint bij Bethlehem is onderdeel van ‘The Fence’ (muur & hek). In 2004 begon Israël met de bouw van de ‘veiligheidsbarrière’, om het binnendringen van terroristen tegen te gaan. Misschien een oplossing voor het ene probleem, in elk geval ook oorzaak van weer andere.
In het museum dat vernoemd is naar de barmhartige Samaritaan komen twee dingen samen. Fantastische mozaïeken vertellen het verhaal van de Samaritanen, een groepering die verwant was aan het Joodse volk, maar een eigenzinnige kijk had op de traditie. Maar je gaat vanzelf ook nadenken over de bijzondere gelijkenis die […]
In Caesarea hebben Joden en christenen vaak dicht op elkaar geleefd. Tussen beide groepen was soms spanning, maar ook contact. In de vierde eeuw probeerden ze elkaar te overtroeven met hun Bijbelkennis! In onze tijd lezen Joden en christenen de Bijbel samen en valt daardoor nieuw licht over de tekst. […]
Megido is een heuvel langs de Jizreëlvallei in het noorden van Israël. De stad lag ooit langs een van de belangrijkste doorgangswegen uit de oudheid. Legers vanuit het zuiden en uit het noorden troffen elkaar hier en vochten er hun beslissende veldslagen uit. Megido groeide daardoor uit tot het symbool […]
Je kunt je makkelijk voorstellen dat Jezus hier de indringende woorden van de Bergrede gesproken heeft. Het is mooi een wandeling door het veld naar beneden te maken. Het is niet ver naar Tabgha, de kerk van de wonderbare spijziging, of Mensa Christi, waar Petrus in ere hersteld zou zijn.
Kapernaüm lag in de tijd van Jezus aan een belangrijke route, de Via Maris. Nu zijn er alleen nog opgravingen - van slechts een gedeelte. Het bekendst is de witte synagoge, uit de 4e eeuw. Daartegenover vind je de resten van huizen van basaltsteen. Eén daarvan is naderhand uitgebouwd; dat zal het huis van Petrus geweest zijn. Er staat (of beter: hangt) nu een gebouw overheen dat lijkt op een vliegende schotel.
Onder de graven die charediem vereren en waar ze bidden neemt dat van Rachel de vrouw van rabbi Akiva een bijzondere plaats in. Zij was een vrouw - maar zonder haar zou de beroemde rabbi Akiva nooit geworden en geweest zijn wie hij was. Zij was werkelijk als ‘de sterke vrouw’ van Spreuken 31
Er zijn veel graven van vromen waar charediem komen om er te bidden, de heilige te eren en kaarsen aan te steken. Het graf van Choni de Cirkelmaker is daar één van. Choni stond bekend als ‘regenbidder’. Hij was kennelijk een krachtige voorspraak bij God; op zijn gebed gebeurden wonderen. Hij trok een cirkel op de grond en zei tegen de Eeuwige: ‘Ik verlaat deze kring niet voordat Gij U ontfermt over uw kinderen.’
In Bar’am vind je overblijfselen van Joodse en Palestijnse geschiedenis: de ruïne van een synagoge en de overblijfselen van het dorpje Biram, waarvan alleen de kerk en de begraafplaats nog behouden zijn. In dit dorpje werd Elias Chacour geboren. Hij bleef als christen zoeken naar verzoening én naar gerechtigheid.
Volgens overleveringen is het plateau aan de oostkant van Jeruzalem het centrum van de wereld. In verschillende perioden beheersten Joden, christenen en moslims dit gebied en stonden er hun heiligdommen. Voor anderen was dan geen plaats. Kan dat ook anders?
Nog altijd is de meest bekende naam ‘Klaagmuur’ - maar je vindt er meer vreugde dan klagen. Een betere naam is Kotel (Maäravi), de (Westelijke) Muur. Het gaat dan om de steunmuur die Herodes heeft laten neerzetten rondom de tempelberg, om het tempelplein te vergroten.
Nabi Samwil, ‘de profeet Samuël’ is de naam van de plek waar hij begraven zou zijn. Het ligt aan de noord-westkant van Jeruzalem, op een hoge top met een weids uitzicht.